Bugün eski yazdıklarımı okudum da biraz öyle bi geçmişe gidip geldim.. Aslında o zamanlardaki psikolojimi anlamaya çalıştım.. Üniversite yıllarımı berbat insanlar içinde geçirmiş olmam sanırım sinirlerimi epey yormuş.. Çok şükür ki bugün artık o yıllar geride kaldı, o beni üzen insanlar bugün hayatıma uzaktan bile bakamıyorlar hamd olsun.. Aslında kendimde değişen şeyler de var; artık yalnızlığın acısı yok içimde, onu aşmışım sanırım, yalnız başıma üstesinden gelemeyeceğim diye tutunmaya çalıştığım o aptal arkadaşlarım beni daha da uçuruma itmişler meğer.. Meğer onlar benim maddi manevi yalnızlığım olmuşlar.. Kıyamet devri bu ya bir Allah'ın kulu da gelip uyuduğum uykudan uyandırmamış beni.. Ve yine beni kurtaran yoluna kurban binlerce canım olsa hepsini feda edeceğim Rabbim olmuş.. Bazı yüce insanlar var sevdiğim.. Hani bazı insanlar vardır, aslında hiç tanışmamışsındır, yakinen bilmiyosundur ama Allah'ın sevgili kulu olduğuna inancın tamdır.. İşte öyle büyük büyük insanlar var benim kalbimde..O insanlar da gelip el uzatmışlardı bana rüyalardan.. Bir de benim rüyalarla kafayı bozmuşluğum var biraz tabiri caizse :) aslında hiç de bozmuş değilim ya insanların hatrı kalmasın diye deliliğe vuruyorum.. Her neyse arkadaşlar, benim çocukluğumdan beri hayata olan hayretlerim hep rüyalarla başladı.. Hatırlıyorum da ilk rüyamı yada beni etkileyen ilk rüyamı desem;anlatmadan kısaca o dönemdeki evimizi ve ev hallerinden dem vurmak istiyorum; on yada on bir yaşındaydım, bizim en eski evimizde, yaşadığımız yerde; bi kaç sayfa kur'an okumuştum; bu arada şunu da belirteyim ki sabahları babamın kalkıp huzur içinde Rabb'inin karşısında öylece durması, o derin bakışları beni cezbederdi, içim huzur dolardı, hayran kalırdım ve bir de orada babacığımda ki o kocaman yüreği görürdüm ben..Sonra annemin her gün okuduğu Kur'an-ı Kerim ve sesindeki o saygı, o güzellik beni Rabb'ime aşık etmeye yetmişti.. Fakirdik biz.. Ailemiz garipti, gariptir ya fakirler.. Annem hasta, babam hasta ve bir sürü de çocuktuk işte.. Eller yardım ederdi bize.. Hoş, ben bu şehre taşındıktan sonra yardımın ne olduğunu daha iyi anlar oldum.. Yardım almak, yardım görmek, insanların verdiklerini aslında ALLAH için yapmaları fakat karşılığında bizden minnet beklemeleri, bize zavallı gözüyle bakmaları, asla kendi seviyelerinde görmemeleri, komşuların bizi dedikodu edip, gelen yardımları hak edip etmediğimizin sorgulanması, geleceğin kendi hayal ettikleri gibi geleceğini sandıkları insanlarla doluydu bizim dünyamız.. Ben hep üzülür, utanırdım, eziktim tabiri caizse öyle bi hayattan çıkan nasıl olabilirdi ki.. Sanırım bizi güçlü kılan tek bir şeye sahiptik; İnancımız; Rabb'imizdi.. Aslında söyleyecek çok şey var geçmişe dair ama onları daha sonra daha detaylı yazmak için şu an erteliyorum.. Evet ben zavallı küçük kız, kimsenin bilmediği ve önem vermediği o küçük çocuklardan birisiydim..Benim kocaman hayallerim vardı ama umudu sönüktü.. Yaşamaya ne hevesim ne mecalim vardı ama o rüyalar bana şöyle seslenirdi; ALLAH (c.c.) VAR!!! Bana şöyle demek istedi her seferinde;
Ben yaşardım bu sureyle ve yaşadım ve yaşıyorum da...
Gelelim ilk rüyama;
O sabah namaza kalkmıştım ve on-on bir yaşındaydım.. Namazdan sonra uyudum ve rüya gördüm, rüyamda önümde bir yazı vardı, mübarek insanlarla ilgili bir yazı; geçmişten ve geleceğe dair bir rüyaydı bu içimi heyecanla dolduran.. Aslında uyandığımda ne yazdığını hatırlamıyordum tam olarak ama biliyordum bir şeyler olmuş ve olacak... O günden üniversite yıllarıma kadar çok da ilahi rüyalar görmedim sadece geleceğe dair rüyalar ve gerçekleşen rüyalar gördüm..Üniversiteyi kazandığım zaman bana yön veren ve hatta hazırlanırken de peygamberimi zaman zaman gördüğüm çok tatlı rüyalarımda olmuştur fakat bana asıl gelen ilahi rüyalar üniversite yıllarımda gördüklerimdir ki onlar da bana can olmuştur.. Canım peygamberim her zaman yanımda olduğunu hissettiğim o güzel rüyaları nasıl bilinçaltı yada basit bulabilirim ki.. Gördüğüm o güzel rüyalar buralara yazılamayacak kadar değerli ve gizemli olduğu için yazamıyorum kusura bakmayın dostlar.. Zaten herkes öylesine kaptırmış ki kendini dünyaya ilahi lütuflardan nasip almak her yiğidin harcı değil sanırım.. Umut ediyorum ki Rabbim beni lütuflara bezesin.. Hamd olsun, çok şükür.. Rabbim hepimize hidayet versin, rahmet ve lütfuna nail etsin, istemem kimse cehennem ateşi görmesin.. O' nun aşkı hayatımıza, gönlümüze nakşetsin.. İki cihanımızda AŞK'la dolsun.. Amin..
Bugünlük benden nu kadar. Şimdilik selametle kalın..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder