Düşündüm o an yine hoşuma gitti çünkü anlatmak istediğim birden fazla şeyi bir kalemde sözcüklere döküvermiş yazar..Gerçekten birşeyi anlamak için görmek yetmiyor; anlıyorum,biliyoum demek için yaşamak gerekir..Bu benim şahsi düşüncem tabiiki.Birşeyi anlamak için onu yaşamak gerekir ki tam olarak anlamış olalım.Buna verilecek onlarca örnek bulabilirim..Sağlığı olmayanı onun yaşadığını yaşamadan anlamanın mümkün olmadığı gibi mesela..Körün,sağırın,dilsizin,kanserin,delinin,sakatın,fakirin,zenginin,alkoliğin,sanatçının,marangozun,astronotun,doktorun,öğretmenin,annenin,babanın......yerinde olmadan,onlar gibi yaşamadan tam olarak nasıl bilebiliriz ki onların acılarını ya da sevinçlerini..Kısacası sen Hiç ben olmadın ki anlayabileceksin halimi..Yaşadıklarımı duyman,benzerlerini yaşaman asla benim gibi hissettiremediler ki sana..Sen ben değildin her defasında..Benim baktığım gibi bakamazdın,benim hissettiğim gibi ve yaşayamazdın benim gibi..Çünkü sen sensin ve ben de benim..İşte bütün mesele burda..Hiçkimse kendisiyle herkesi karıştırmamalı..Evet hepimiz canlıyız üstelik düşünen,yiyen,içen,yürüyen,koşan,ağlayan,susan,kızan,gülen,savaşan,barışan..Fakat dünyayı dünya yapan hepimizin ayrı,farklı olmasıdır..Eğer sen kendi varlığını anlar ve ona sahip çıkarsan kendin olabilirsin.Kendini tamamlamak için çabalarsan başkalarının eksikleri seni fazla rahatsız etmeyecektir.Kendine bak,kendine gel,kendini bil,kendin ol ki yaşa ve anla..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder