Hayatımın sonuna az kaldı gibi bana ne dünyanın sonundan..Hep üzgün hep hüzünlüyüm son yıllarda..İnsanlardan saklamak zorunda olduğum kalbimi taşımaktan ölesiye yoruldum..Allah'ım güç ver demekten yoruldum ama gidecek başka kapım yok başka güçlü de yok zaten..Duygusallığımdan bıktım.Her şeye yani en küçük duygusal anlarda bile gözlerimin dolmasından bıktım..Bunun yanında bazen hayata, insanlara karşı çok katı da olabildiğimi görüyorum ama katılığımın sonu da hüzün hep çünkü kırdıklarım için de çok üzülüyorum..Noluyo sana kendine gel diyorum fakat sanki iki kişilikliyim ben..Bi yanım çok affedici diğer yanım çok afaroz edici tabiri caizse.Valla artık, artık demekten de yoruldum.Kimse umurumda değil, ben zaten bugünlere kolay gelmedim.Hayatı asıla asıla yaşadım çünkü hep tüketen bi hayat yaşadım.Derler ki zorluk çekenler daha başarılı olurmuş daha güçlü olurmuş daha çabuk üstesinden gelirmiş herşeyin..Koca bi yalan bu..Ben de kuru soğan ekmekle yaşayabilirim evet buysa tek sorun..Fakat ötesi var görebilene..Kapalı kapıların ardında neler var neler..Oooy Rabbim......Senin hikmetlerine akıl erdiremesem de, çoğu zaman kan revan olsamda Sana büyük saygı duyuyorum çünkü hayatımın hep bilmecelerle örülü olduğunu gördüm yıllardır..Sonunda elime bişey geçmese bile Sana Saygı duyuyorum en derinden..Kırılıyorum isyan ediyorum belki zaman zaman,belki kayıtsız kalıyorum..Fakat şahidim ol ki Sana Saygı duyuyorum en kederlisinden..Sen en büyük en yakınımsın..Ben kendimi ellerine bıraktım her düşüşümde..Sana geldim pes ettiğimde dağınık parçalarla; sen topla Ey Rabbim dedim benim senden başka sığınacak limanım yok....Tut alnımdan arındırıp herşeyden bi öpücük kondur..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder